Rodzina Curtiss Jenny

Curtiss Jenny, a szczególnie model JN-4, jest jednym z najbardziej znanych amerykańskich samolotów. W czasach swojej świetności był niemalże wszechobecny. Łącznie wyprodukowano ponad 8000 maszyn tego typu, przeznaczonych do użytkowania we wszystkich możliwych wersjach. Zdecydowana większość amerykańskich pilotów uczestniczących w pierwszej wojnie światowej szkoliła się właśnie na Curtiss Jenny.

Po wojnie nadwyżki tych samolotów były sprzedawane do użytku cywilnego, niekiedy nawet za jedyne kilkaset dolarów. Pomimo uczestnictwa w walkach były bardzo dobrym stanie co sprawiło, iż zyskały niebywałą popularność. Dwadzieścia egzemplarzy zostało przekazane urzędom pocztowym. W latach międzywojennych ten dwupłatowiec zajmował drugą pozycję pod względem ilości zarejestrowanych egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych.

Produkcja Jenny rozpoczęła się od modeli J i N by w 1915 r. rozwinąć się w JN, która była kombinacją lepszych cech wersji J zaprojektowanej przez Anglika Thomasa B. Douglasa z cechami podobnych modeli N. Rozbudowa w czasie I Wojny Światowej Amerykańskich Sił Powietrznych spowodowała powstanie nowszych wersji modelu N. Najsłynniejszą odmianą była N-9, zaprojektowana jako myśliwsko-bombowy samolot treningowy. Samolot posiadał większe skrzydła i 100-konny silnik Curtiss OXX. Innym modelem rozwojowym był opracowany dla Marynarki Wojennej wodnosamolot, który z czasem stał się jej podstawowym samolotem szkolnym. Początkowo posiadał 100-konny silnik, jednak jego wydajność była niewystarczająca i w związku z tym zamontowano mocniejszą 150-konną jednostkę produkcji Wright-Martin Hisso. Ulepszona wersja oznaczona była jako N-9H. Łącznie podczas pierwszej wojny światowej dostarczono 560 egzemplarzy tego typu, a część z nich pozostała w służbie do końca 1920 roku.

Następny wariant oznaczony jako R powstał w wyniku ułomności modeli JN-2 i-JN 3s wykonujących operacje w Nowym Meksyku. Okazało się, że niekorzystne warunki atmosferyczne i duże wysokości na jakich musiały tam operować szybko wyłączyły te maszyny z czynnej służby, co w konsekwencji wymusiło ich modernizację. Samolot wyposażono w większe skrzydła i 150-konny silnik Curtiss VX, uzyskując dzięki temu zwiększony udźwig i wydłużony zasięg. Wersja R była powszechnie używana przez armię i Marynarkę Wojenną do celów obserwacyjnych, szkolnych oraz jako karetki pogotowia lotniczego. Natomiast morska odmiana Navy R-6 stacjonowała na Azorach gdzie pełniła służbę w jednostce zwalczania okrętów podwodnych.

W swoim czasie na samolotach tego typu ustalono rekordy wysokości i długości przelotu. W kwietniu 1916 r. Victor Carlstrom na pływającym R-2 wzniósł się na wysokość 11180 stóp, a w listopadzie tego samego roku wykonał 8.5h przelot.

Artykuł z którego dokonano tłumaczenia, dostępny jest  na stronie: http://www.generalaviationnews.com