O dorobku konstruktorskim i naukowym profesora Leszka Dulęby na kolejnej Glassówce

imprezy

Profesor Leszek Dulęba oraz jego dorobek konstruktorski i naukowy będzie tematem najbliższej „Glassówki” – spotkania poświęconego polskim konstrukcjom lotniczym, które od wiosny 2004 roku współorganizowane jest przez Klub Miłośników Historii Polskiej Techniki Lotniczej i Stowarzyszenie Młodych Inżynierów Lotnictwa (SMIL). Spotkanie odbędzie się 18.03.2017 r., o godzinie 10:15 w Klubie Absolwenta na Politechnice Warszawskiej (gmach główny; wejście z auli w lewy narożnik).

O profesorze Leszku Dulębie oraz jego dorobku konstruktorskim i naukowym opowie dr Andrzej Glass.

Materiały ze spotkań dostępne są na stronie: www.smil.org.pl

Nagrania ze spotkań są dostępne na serwisie youtube po wpisaniu hasła: glassowka.

Leszek Dulęba urodził się 19.05.1907 r. we Lwowie. Po maturze rozpoczął studia wyższe na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. W czasie swych studiów brał czynny udział w pracach Sekcji Lotniczej Studentów Politechniki Warszawskiej, współuczestnicząc w konstruowaniu i budowie wielu samolotów sportowych JD-2, WR-1 (RW-1), PS-1 (SP-1), RWD-1, RWD-2, RWD-3, RWD-4 oraz ślizgowca zbudowanego przez Sekcję. Jeszcze w czasie studiów w 1930 r. rozpoczął pracę zawodową jako technik w Dziale Prób w Locie i prób przyrządów pokładowych w Instytucie Badań Technicznych Lotnictwa w Warszawie.

Od 1932 r. zaczął pracować jako konstruktor w Doświadczalnych Warsztatach Lotniczych (RWD) na Okęciu, gdzie pracował do chwili rozpoczęcia wojny w 1939 r. Jednocześnie był starszym asystentem w Katedrze Budowy Samolotów i Mechaniki Lotu na Politechnice Warszawskiej. W czasie swojej pracy w DWL współpracował przy konstruowaniu i obliczaniu prawie wszystkich samolotów RWD. W tym okresie brał czynny udział w pracach Związku Polskich Inżynierów Lotniczych, a także szkolił się w pilotażu szybowcowym. W początkach wojny został ewakuowany wraz z całą wytwórnią RWD do Rumunii.

W 1940 r. został przydzielony do francuskiej wytwórni samolotów Dewoitine w Tuluzie, gdzie pracował w biurze konstrukcyjnym przy przeróbkach i przygotowaniu produkcji samolotu myśliwskiego. Następnie przydzielony do Polish Air Force, do 1941 r. przebywał w Anglii, w latach 1941-1946 pracował w fabryce samolotów Türk Hava Kurumu Ucak Fabrikasi (THK) Tureckiej Ligi Lotniczej w Ankarze jako kierownik i organizator działu rysunkowego Biura Konstrukcyjnego.

Od 1947 r. rozpoczął pracę w Biurze Konstrukcyjnym PZL, wówczas zwanym Centralnym Studium Samolotów, jako kierownik Działu Płatowcowego. Pod jego kierownictwem, opracowano szkolny samolot akrobacyjny CSS-11 oraz dwusilnikowy samolot pasażerski CSS-12, jak również opracowano dokumentację seryjną samolotów CSS-13 i LWD ”Junak 2”.

W latach 1955-1957 pracował w Biurze Konstrukcyjnym Instytutu Lotnictwa nad opracowaniem konstrukcyjnym samolotu pasażerskiego MD-12. Od 1958 r. został przeniesiony do OKL WSK-Okęcie, gdzie nalal pracował nad samolotem MD-12, prowadząc przy tym ożywioną pracę dydaktyczną nad młodymi i dobrze zapowiadającymi się konstruktorami jak np.: inż. inż. Fortuńskim, Czudowskim, Piątkowskim, Zwanickim. Od kwietnia 1961 r. po wycofaniu się ze stałej pracy w przemyśle pełnił przez dwa lata funkcję doradcy naukowo-technicznego w Biurze Konstrukcyjnym WSK-Okęcie.

Równolegle z pracą konstrukcyjną prowadził stałą pracę dydaktyczną na Wydziałach Lotniczych Wyższych Uczelni. Po powstaniu w 1972 r. Instytutu Techniki Lotniczej i Hydroaerodynamiki, profesor Dulęba został na dwa lata jego dyrektorem. Pomimo tak szerokiego zakresu zajęć, nie zabrakło profesorowi Dulębie czasu na działalność społeczną. Od 1976 r. był wiceprzewodniczącym Rady Seniorów Lotnictwa Aeroklubu PRL.

Za swoją działalność zawodową i społeczną profesor Leszek Dulęba otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień. W 1977 r. przeszedł na emeryturę. Nadal jednak współpracował z Zakładem Samolotów i Śmigłowców PW. Był też konsultantem do spraw budowy ultralekkich szybowców z kompozytów polimerowych.

Nadal interesował się pracami młodych inżynierów, tworzących szybowce z kompozytu szklano-epoksydowego. Był konsultantem konstrukcji szybowca ULS-PW. Konslutował i weryfikował obliczenia szybowca PW-2 "Gapa", za co, wspólnie z zespołem konstruktorskim, otrzymał nagrodę honorową. Dopomagał w opracowaniu goleni sprężystej do samolotu PZL-105 ”Flaming” (”Wilga-88”). Zabrakło mu jednak czasu na ukończenie tej pracy. Zmarł w szpitalu w dniu 17.02.1987 r.
Źródło: www.samolotypolskie.pl