PART-FCL – dodatek 9 – pionowzloty

Tym razem omówimy szczegółowe wymagania dotyczące pionowzlotów zawarte w dodatku 9

ROZPORZĄDZENIA KOMISJI (UE) NR 1178/2011
z dnia 3 listopada 2011 r.
ustanawiającego wymagania techniczne i procedury administracyjne odnoszące się do załóg w lotnictwie cywilnym zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego

Dodatek 9

Szkolenie, egzamin praktyczny oraz kontrola umiejętności do licencji MPL, ATPL, uprawnień na typ i klasę, a także kontrola umiejętności do uprawnień IR

D. Szczegółowe wymagania dotyczące pionowzlotów.

W przypadku egzaminu praktycznego lub kontroli umiejętności do uprawnień na typ pionowzlotu kandydat musi zaliczyć sekcje od 1 do 5 oraz sekcję 6 (w miarę potrzeb) egzaminu praktycznego lub kontroli umiejętności. Jeżeli kandydat nie zaliczy więcej niż 5 elementów, musi powtórzyć cały egzamin lub kontrolę. Kandydat, który nie zaliczy mniej niż 5 elementów, musi zdać ponownie niezaliczone elementy. Niezaliczenie jakiegokolwiek elementu egzaminu powtórkowego lub kontroli powtórkowej, albo niezaliczenie elementów zaliczonych za pierwszym podejściem, powoduje konieczność ponownego przystąpienia do całego egzaminu lub kontroli. Wszystkie sekcje egzaminu praktycznego lub kontroli umiejętności należy zaliczyć w ciągu sześciu miesięcy.

ZAKRES TOLERANCJI PODCZAS EGZAMINU W LOCIE
1. Kandydat musi wykazać się umiejętnością:

a) pilotowania pionowzlotu w granicach jego ograniczeń;
b) płynnego i dokładnego wykonywania wszystkich manewrów;
c) właściwej oceny sytuacji i wykorzystania zespołu umiejętności lotniczych;
d) stosowania wiedzy lotniczej;
e) zachowywania kontroli nad pionowzlotem przez cały czas w taki sposób, że nigdy nie ma wątpliwości co do pozytywnego wyniku wykonywanej procedury lub manewru;
f) rozumienia i stosowania procedur koordynacji pracy załogi oraz procedur na wypadek niezdolności do pracy członka załogi; oraz
g) skutecznego komunikowania się z pozostałymi członkami załogi.

2. Zastosowanie mają poniższe tolerancje, skorygowane przy uwzględnieniu występowania turbulencji, a także właściwości pilotażowych oraz osiągów wykorzystywanego pionowzlotu.

Tolerancje dla lotu IFR:

Wysokość:
a) Ogólnie ±100 stóp
b) Rozpoczynanie odejścia na drugi krąg na względnej/bezwzględnej wysokości decyzyjnej + 50 stóp/– 0 stóp
c) Minimalna względna/bezwzględna wysokość zniżania + 50 stóp/– 0 stóp

Utrzymywanie nakazanej linii drogi:
a) Przy wykorzystaniu radiowych pomocy nawigacyjnych ±5°
b) Podejście precyzyjne odchylenie do połowy skali, azymut i ścieżka schodzenia

Kierunek:
a) Działania normalne ±5°
b) Działania anormalne / sytuacje awaryjne ±10°

Prędkość:
a) Ogólnie ±10 węzłów
b) Z symulowaną awarią silnika + 10 węzłów/– 5 węzłów

Tolerancje dla lotu VFR:

Wysokość:
Ogólnie ±100 stóp

Kierunek:
a) Działania normalne ±5°
b) Działania anormalne / sytuacje awaryjne ±10°

Prędkość:
a) Ogólnie ±10 węzłów
b) Z symulowaną awarią silnika + 10 węzłów/– 5 węzłów

Przemieszczanie się względem ziemi:
a) Start zawis w zasięgu wpływu ziemi (I.G.E.) ± 3 stopy
b) Lądowanie ±2 stopy (przy 0 stopach ruchu do tyłu lub na boki)

ZAKRES SZKOLENIA / EGZAMINU PRAKTYCZNEGO / KONTROLI UMIEJĘTNOŚCI

(…)

Grzegorz Skomorowski

Czytaj całość artykułu na stronie Unitedsky