Loty według przyrządów - jakie były początki?

Systemy umożliwiające lądowanie w trudnych warunkach i zapewniające wykonywanie lotu bez widoczności są obecnie podstawą lotnictwa i nikt nie wyobraża sobie jego funkcjonowania bez tych urządzeń. Niektóre z nich były już rozwijane przeszło sto lat temu, a w czasach obecnych użytkowane są ich różne wersje rozwojowe. Wszystkie one sprawiają, że lotnictwo staje się coraz bezpieczniejsze i może funkcjonować również w niekorzystnych warunkach meteorologicznych.

Poniżej prezentujemy wybrane terminy i ciekawostki dotyczące początków lotów według wskazań przyrządów, o których być może nie wszyscy wiedzieli, a które mogą być cennym uzupełnieniem lotniczej wiedzy. Materiał jest tłumaczeniem tekstu zamieszczonego na stronie www.planeandpilotmag.com

IFR (ang. Instrument Flight Rules) oznacza lot wykonywany w oparciu o wskazania przyrządów, który różni się od lotów VFR (Visual Flight Rules) tym, że w trakcie lotu pilot polega wyłącznie na informacjach odczytywanych z przyrządów samolotu. Co istotne, lot IFR może być (i często jest) wykonywany przy dobrej widoczności (VMC).

• Pierwszy lot według wskazań przyrządów: 24 września 1929 r.
• Miejsce: Mitchel Field, Long Island, N.Y.
• Pilot: Por. James Doolittle
• Samolot: Consolidated N-2 (dwupłatowiec podobny do Stearmana)
• Wysokościomierz: Kollsman
• Nastawa wysokościomierza: barometryczna
• System podejścia według wskazań przyrządów: dźwiękowy localizer
• Sposób symulowania warunków IFR: płachta przykrywająca przód kabiny
• Warunki pogodowe: CAVOK
• Długość lotu: 15 minut
• Liczba podejść według przyrządów: 1

• Budowa pierszego autopilota: 1912 r.
• Pierwszy udany lot na autopilocie: 1914 r.
• Wynalazca: Lawrence Sperry
• Pierwsze praktyczne użycie: 1930 r.
• Pierwszy sprzężony autopilot: (navigation integration):  1947 r.
• Platforma: Consolidated C-54
• Trasa lotu: przez Ocean Atlantycki
• Wynalazca pierwszego sprzężonego autopilota: Bill Lear
• Nagroda za dokonania: Collier Trophy, 1949 r.

• Pierwsze zastosowanie radiolatarni VOR: 1937 r.
• Użycie na szeroką skalę: 1946 r.
• Liczba radiolatarni VOR na świecie: ok. 3,000
• Liczba radiolatarni VOR w USA: 957
• Przewidywana liczba w roku 2025: 637
• Powód dla podtrzymywania systemu: Jako zapasowy na wypadek awarii GPS
• Pierwsze zastosowanie systemu nawigacji dalekiego zasięgu: LORAN, 1940 r.
• Dokładność wskazywania pozycji: dziesiątki mil morskich
• Implementacja na potrzeby lotnictwa: lata ’70 XX wieku 

• Pierwszy ILS: 1939 r.
• Pierwszy montaż: sześć lotnisk, 1941 r.
• Pierwsze udane podejście wg. ILS: Pittsburgh, 1939 r (DC-3 w śnieżycy)
• Pierwsze urządzenie do pomiaru odległości od samolotu: 1948 r.
• Rozwój radarowego systemu dozorowania: II Wojna Światowa
• Wdrażanie podejść za pomocą radaru: 1951 r.
• Opracowanie systemu lądowania MLS (Microwave Landing System): 1980 r.
• Zalety MLS: łatwe kształtowanie ścieżek podejścia
• FAA porzuca koncepcję MLS: 1994 r.
• Powód: Rozwój satelitarnych systemów podejścia do lądowania 

• Pierwsze urządzanie GPS do precyzyjnego podejścia: Garmin GNS 480, 2004 r.
• Liczba podejść w USA w oparciu o GPS: około 19,000
• Lotniska z co najmniej jednym podejściem GPS: około 12,000
• Liczba podejść GPS na pasach bez systemu ILS: około 1,800
• Liczba podejść GPS z prowadzeniem pionowym: 3,748 (lotniska w USA)
• Liczba podejść WAAS na lotniskach bez systemu ILS: 1,064

Powyższy artykuł po raz pierwszy pojawił się na dlapilota.pl 24 marca 2017 r. W ramach nowego cyklu, na łamach naszego portalu cyklicznie przybliżamy najciekawsze i najbardziej poczytne teksty z lat ubiegłych.