Z serii "Spotkania przy samolocie": Boeing B-52 Stratofortress

W dniu 30 stycznia 2022 r. (niedziela), o godzinie 12.00 Muzeum Lotnictwa Polskiego zaprasza na kolejne spotkanie prowadzone przez Jana Hoffmanna.

Zaproszenie na opowieść o historii lotnictwa kierowane jest zarówno do młodzieży, jak i dorosłych.

Prowadzone będą rozmowy o amerykańskim bombowcu strategicznym B-52, powstałym na przełomie lat 40 i 50-tych XX wieku. Produkowany był w kilku wersjach do początku lat 60-tych. Ostatnia jego wersja B-52H, dzięki modernizacjom, jest dalej na uzbrojeniu lotnictwa wojskowego USA. Uczestnicy spotkania poznają historię i konstrukcję tego ważnego dla rozwoju techniki lotniczej samolotu.

Boeing B-52 Stratofortress – amerykański bombowiec strategiczny dalekiego zasięgu – używany był po II wojnie światowej.

Samolot miał trudny początek. Oryginalna konstrukcja XB-52, wybrana przez Siły Powietrzne Armii w 1946 roku, była przeznaczona dla sześciosilnikowego, ciężkiego bombowca o napędzie śmigłowym. 21 października 1948 r. główny inżynier Boeinga Ed Wells i jego zespół projektowy byli w Dayton w stanie Ohio, kiedy szef rozwoju bombowców Sił Powietrznych powiedział im, aby zezłomowali śmigła i wynaleźli całkowicie odrzutowy bombowiec. W następny weekend w pokoju hotelowym w Dayton zespół zaprojektował nowy ośmiosilnikowy bombowiec odrzutowy, wciąż nazywany B-52, wykonał model w skali z drewna balsy i przygotował 33-stronicowy raport.

Ten wysiłek wywarł wrażenie na Dowództwie Materiałów Powietrznych Sił Powietrznych, a projekt został zatwierdzony. Pierwszy lot prototypu YB-52 odbył się 15 kwietnia 1952 r.

Bombowce B-52 weszły na wyposażenie amerykańskiego lotnictwa w roku 1955 zastępując Convair B-36 Peacemaker i Boeing B-47 Stratojet. Na początku swojej służby były trzonem amerykańskich sił strategicznych. W szczytowym okresie służby samolotu, w 1963 roku, lotnictwo strategiczne USA miało 650 B-52, zgrupowanych w 42 dywizjonach na 38 lotniskach. W latach 60. rakiety międzykontynentalne przejęły główną rolę w amerykańskich siłach jądrowych, a nieustannie ulepszana radziecka obrona przeciwlotnicza postawiła pod znakiem zapytania skuteczność B-52. Tylko częściowym lekarstwem było wyposażenie B-52 w pociski samosterujące, które pozwalały atakować z większych odległości. Z tych powodów z biegiem czasu B-52 zaczęły odgrywać coraz większą rolę jako bombowce konwencjonalne. W chwili obecnej w lotnictwie USA nadal służą 76 egzemplarze wersji B-52H, budowanej między 1960 i 1962. Armia amerykańska nie zamierza wycofać tego modelu z użytkowania przed rokiem 2050, co będzie swoistym rekordem.

B-52 zrzucający ładunek bomb Mk 117 (fot. USAF/Domena publiczna/Wikimedia Commons)

Z każdym wariantem B-52 zwiększał zasięg, moc i możliwości. W sumie 744 samoloty B-52 zostały wyprodukowane w Seattle w stanie Waszyngton i Wichita w stanie Kansas w latach 1952-1962.

W latach pięćdziesiątych B-52 ustanowił wiele rekordów odległości i prędkości. Pobił rekord prędkości okrążenia świata o połowę, a w styczniu 1962 przeleciał bez przerwy 12 500 mil (20 117 kilometrów) z Japonii do Hiszpanii bez tankowania.

Samoloty te pełniły służbę przez większość zimnej wojny. Brały także udział w wojnie w Wietnamie i podczas operacji „Pustynna Burza” (ang. Desert Storm) w Iraku w 1991 roku, w operacji bombardowania Jugosławii przez NATO w 1999 roku (Allied Force), w operacji w Afganistanie (Enduring Freedom, 2001 roku), a także w następnej wojnie irackiej (Iraqi Freedom) w 2003 roku. Podczas tych konfliktów B-52 wykorzystywano jako bombowce konwencjonalne.

W chwili obecnej B-52 są zgrupowane w dwóch stałych bazach: Minot AFB w Dakocie Północnej (5. Skrzydło Bombowe) i Barksdale AFB w Luizjanie (2. Skrzydło Bombowe). Ponadto często działają tymczasowo z różnych baz sił powietrznych Stanów Zjednoczonych na całym świecie. (Źródło: Wikipedia, Boeing)