Spotkania przy samolocie: Aérospatiale Alouette III

W dniu 1 marca 2015 r. (niedziela), o godzinie 12.00 Muzeum Lotnictwa Polskiego zaprasza na kolejne spotkanie prowadzone przez Jana Hoffmanna.

Zaproszenie na opowieść o historii lotnictwa kierowane jest zarówno do młodzieży, jak i dorosłych.

Prowadzone będą rozmowy o rodzinie francuskich śmigłowców, które rozsławiły francuski przemysł lotniczy i wytyczyły drogę do dużego sukcesu eksportowego.

Muzeum Lotnictwa Polskiego bardzo prosi o zgłoszenie w kasie chęci uczestnictwa w spotkaniu, gdyż wszyscy słuchacze będą mogli wykupić specjalne bilety wstępu.

Aérospatiale Alouette III w barwach francuskiej marynarki wojennej (fot. pl.wikipedia.org)

Aérospatiale Alouette III – lekki śmigłowiec produkowany przez francuski koncern Aérospatiale. Używany zarówno przez siły zbrojne jak i do celów cywilnych.

Alouette III (fr. skowronek) jest następcą śmigłowca Aérospatiale Alouette II, ale większym i posiadającym większą liczbę miejsc siedzących. Oba te śmigłowce wywodzą się od tego samego projektu firmy Sud-Est Aviation SE-3120 Alouette napędzanego silnikiem tłokowym, oblatanym 31 lipca 1951 roku.

Pierwsza prototypowa wersja Alouette III o symbolu SE-3160, napędzana silnikiem Turboméca Artouste odbyła swój pierwszy lot 28 lutego 1959 roku. SA-316A (SE-3120) był pierwszym modelem produkcyjnym, który wytwarzano do 1969 roku do momentu zastąpienia go przez SA-316B.

SA-316B posiadał wytrzymalsze układy przeniesienia napędu i większą maksymalną masę startową, ale napędzany był wciąż tym samym silnikiem turbowałowym Turboméca Artouste.

Śmigłowiec SA-319B wszedł do produkcji w 1968 i napędzany był silnikiem Turboméca Astazou XIV, który miał lepsze charakterystyki w lotach na dużych wysokościach i w wysokich temperaturach. Zużywał także mniej paliwa.

Obie wersje SA-316B i SA-319B pozostały w produkcji seryjnej aż do wczesnych lat 80. XX wieku. Indyjska firma Hindustan Aeronautics Limited do dziś kontynuuje budowę na licencji śmigłowców Alouette III nazywanych Chetak. Alouette III był także wytwarzany licencyjnie przez rumuńską wytwórnię ICA, szwajcarską F+W Emmen i holenderskie firmy Fokker i Lichtwerk.
Źródło: Wikipedia