Powrót Cataliny – niezwykła historia „The Double Sunrise”

Upadek Singapuru w 1942 r. sprawił, że Wielka Brytania straciła połącznie lotnicze z Australią. Brytyjski rząd zalecił jego obudowę i rok później powołano do życia służbę o nazwie „The Double Sunrise”. Samoloty operowały z bazy w Nedlands na zachodzie Australii i latały do bazy RAF w Lake Koggala na Sri Lance.

Trasa przez Ocean Indyjski liczyła ponad 3,5 tys mil morskich (prawie 6,5 tys km). Lot trwał od 27 do 33 godzin, a piloci prowadzili nawigację bez użycia radia. Obliczali swoją pozycję tylko na podstawie kompasu i gwiazd. Załogi przelatywały nad japońskim terytorium nocą i obserwowały przez to dwa wschody słońca – stąd nazwa służby. Do transportu poczty i pasażerów używano specjalnie przygotowanych do tego zadania wodnosamolotów PBY Catalina.


By zmniejszyć masę, maszyny były pozbawione wszelkiego zbędnego wyposażenia, w tym m.in. instalacji odladzającej i izolacji. Typowa masa startowa Catalin z Double Sunrise wynosiła od 15,900 do 16,000 kg, gdzie maksymalna masa startowa to 16,100 kg. Na pokład zabierano 1988 galonów paliwa, co dawało zasięg równy 6,700 km. W ramach służby w Double Sunrise, samoloty wykonały 271 lotów, dostarczyły ponad 4,500 kg poczty i przewiozły 890 pasażerów. Mimo swojej odwagi i determinacji, załogi lotów Double Sunrise nigdy nie zostały oficjalnie docenione za swoje wyczyny.


Jednak grupa kilku dzielnych mężczyzn postanowiła to zmienić. Planuje odrestaurować 70-letni samolot i przelecieć nim z Hiszpanii do Australii, by uczcić pamięć lotów Double Sunrise. Ich niezwykła podróż została udokumentowana na filmie, którego premiera jest planowana na lipiec tego roku.

Consolidated PBY Catalina był najpopularniejszym wodnosamolotem używanym podczas II Wojny Światowej. Hale montażowe w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie opuściło 3281 egzemplarzy, kilkaset kolejnych zbudowano w Związku Radzieckim. Catalina była pierwszym amerykańskim samolotem wyposażonym w radar na pokładzie.