Urodziny lotniczej szachownicy

1 grudnia 1918 roku szef Sztabu Generalnego WP gen. dyw. Stanisław Szeptycki wprowadził biało-czerwoną szachownicę jako znak rozpoznawczy polskich statków powietrznych. Zainspirował go znak, jaki umieścił na myśliwcu Fokker D.VIII porucznik Stefan Stec, kursujący w listopadzie 1918 roku z meldunkami między Warszawą a oblężonym Lwowem.

Porucznik Stec, pilot formującego się lotnictwa polskiego, walczył w obronie Lwowa przed wojskami ukraińskimi. Z oblężonego miasta 15 listopada przyleciał do Warszawy z meldunkami dla Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego. Jego szachownica spodobała się ówczesnemu szefowi Sekcji Żeglugi Napowietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych ppłk. pil. Hipolitowi Łossowskiemu, który zarekomendował ją jako symbol całego polskiego lotnictwa. Wcześniej samoloty zdobyte na zaborcach były oznaczone różnymi elementami w barwach narodowych: biało-czerwonymi pasami, orłami i tarczami. Ustalono, że lewe górne i prawe dolne pole szachownicy będzie mieć barwę czerwoną, pozostałe dwa – białą. Od tej pory znak ten malowano na skrzydłach, kadłubach i sterach kierunku samolotów.

W 1921 roku wprowadzono dodatkowo obwódki w barwach odmiennych od koloru szachownicy. Przez ponad 70 lat właśnie taki znak pozostawał symbolem polskiego lotnictwa wojskowego. Wygląd szachownicy zmienił dopiero w 1993 r. Sejm – dokonał roszady pól lotniczej szachownicy. Przedwojenne godło miało niezgodny z zasadami heraldyki układ barw, powinien on rozpoczynać się od pola białego, a nie czerwonego.

ppłk Artur Goławski