Przejdź do treści
Źródło artykułu

"Latające Tygrysy" – Wtorkowy seans w Kinie Lotnik MLP

Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie serdecznie zaprasza w dniu 2.07.2019r. o godz. 11:00 i 16:30 na bezpłatną projekcję filmu pt. "Latające Tygrysy".

"Latające Tygrysy" – to film, w którym widzowie poznają historię powstania jednostki amerykańskich pilotów ochotników, którzy podczas drugiej wojny światowej walczyli w ramach armii chińskiej z Japończykami.

"Flying Tigers" było potocznie używaną nazwą Amerykańskiej Grupy Ochotniczej (American Volunteer Group – AVG), składającej się z pilotów myśliwskich, walczących w Birmie i Chinach przeciw wojskom japońskim podczas II wojny światowej, a następnie regularnych jednostek lotnictwa amerykańskiego działających na tym obszarze.

Pomysł utworzenia ochotniczej grupy pilotów amerykańskich, pomagających w walce Chin z agresją japońską, wyszedł pod koniec 1940 od emerytowanego majora lotnictwa amerykańskiego, Claire’a Chennaulta, który zajmował stanowisko doradcy do spraw lotnictwa chińskiego przywódcy Czang Kaj-szeka podczas wojny chińsko-japońskiej.

Rząd amerykański zdecydował sprzedać na kredyt do Chin 100 nowoczesnych wówczas myśliwców Curtiss H-81A3 (P-40C, Tomahawk IIB). W drodze zaciągu ochotniczego zwerbowano za nieoficjalną aprobatą rządu amerykańskiego 100 pilotów – 40 z lotnictwa Armii (Army Air Forces) i 60 z lotnictwa Marynarki (US Navy) i Marines, oraz 200 techników obsługi naziemnej. Wystąpili oni ze służby wojskowej i zostali oficjalnie zatrudnieni przez zakłady CAMCO (Central Aircraft Manufacturing Company), montujące samoloty Curtissa w Chinach, jako „instruktorzy” z wynagrodzeniem 600 dolarów miesięcznie dla pilotów i 650 dolarów dla dowódców eskadr.

Sformowano w ten sposób Pierwszą Amerykańską Grupę Ochotniczą (American Volunteer Group – AVG), której dowódcą został Claire Chennault. Planowano też sformowanie grupy bombowej i drugiej grupy myśliwskiej, lecz plany te zarzucono po ataku japońskim na Pearl Harbor.

Piloci AVG przybyli do Birmy w lecie i jesienią 1941 i rozpoczęli tam trening. Ponieważ wielu z nich było niedoświadczonych, nacisk kładziono głównie na walki zespołowe, wykorzystujące szybkość ataku i przewagę uzbrojenia amerykańskich samolotów, zamiast indywidualnych pojedynków z bardziej doświadczonymi Japończykami, posiadającymi zwrotniejsze samoloty myśliwskie. W miejsce trzy samolotowych kluczy, podstawową formacją AVG było 2 lub 3 pary samolotów.

Myśliwce AVG wyróżniały się malowaniem, mając uzębione „paszcze” rekina malowane z przodu na osłonie silnika. Nosiły chińskie znaki rozpoznawcze („słońce Kuomintangu”). Grupa wkrótce zaczęła być nazywana nieformalnie Latającymi Tygrysami (Flying Tigers). Dzieliła się na trzy dywizjony: 1. (Adam & Eves – Adam i Ewy), 2. (Panda Bears – Niedźwiedzie Pandy) i 3. (Hell's Angels – Aniołowie Piekieł).


Piloci „Flying Tigers” w 1942 (fot.  U.S. Air Force/Domena publiczna/Wikimedia Commons)

Pierwsza akcja bojowa Latających Tygrysów miała miejsce 20 grudnia 1941. Zestrzelili wówczas trzy japońskie bombowce Kawasaki Ki-48 w okolicy Kunming i uszkodzili czwarty, który się następnie rozbił. Trzeci dywizjon w sile 18 samolotów bronił Rangunu w dniach 23–25 grudnia, zgłaszając zestrzelenie około 90 samolotów japońskich, głównie bombowców (w rzeczywistości liczba ta była niższa). Pozostałe dywizjony broniły Rangunu rotacyjnie w styczniu i lutym 1942. Po zdobyciu Rangunu przez Japończyków w marcu, AVG przesunięto do baz w Chinach. W lipcu 1942 większości pilotów skończyły się kontrakty i grupę rozformowano.

Jednym z bardziej znanych pilotów AVG był Gregory „Pappy” Boyington, który jednak został zwolniony w kwietniu 1942. Największym asem AVG był Robert Neale, który odniósł oficjalnie 13 zwycięstw, następnie David Lee Hill z liczbą 10 i 1/4 zwycięstwa. Do AVG dołączył także pod koniec istnienia grupy as myśliwski z okresu wojny domowej w Hiszpanii, Albert Baumler, który służył następnie w 23 Grupie. W okresie lipiec-grudzień 1943 w składzie 23 Grupy walczył również ochotniczo Witold Urbanowicz i zestrzelił dwa samoloty.
(Źródło: Wikipedia)

FacebookTwitterWykop
Źródło artykułu

Nasze strony