„Coś z niczego: podniebna flota Rzeczpospolitej 1921–1939” – spotkanie w Warszawie

Centrum Edukacyjne IPN im. Janusza Kurtyki zaprasza na dyskusję „Coś z niczego: podniebna flota Rzeczpospolitej 1921–1939” z cyklu „Polskie skrzydła, czyli stulecie polskiego lotnictwa”.

Gościem Franciszka Grabowskiego będzie dr hab. Edward Malak, prof. Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach.

Spotkanie  odbędzie  się  26 lutego 2019 r.  (wtorek) o godz. 17:30 w Przystanku Historia przy ul. Marszałkowskiej 21/25 w Warszawie.

Po zakończeniu walk o granice władze odrodzonej Polski rozpoczęły reorganizację i rozbudowę floty powietrznej. W 1921 r. powołano trzy pierwsze pułki lotnicze oraz Departament Żeglugi Powietrznej przy Ministerstwie Spraw Wojskowych. Utworzone pułki składały się z eskadr po 6 samolotów w eskadrze. Pierwsze utworzone pułki składały się z 13 eskadr czyli 78 samolotów. Pierwszym dowódcą był gen. bryg. pil. Gustaw Macewicz. Ciężkie czasy dla lotnictwa wojskowego to lata 1921 – 1923. Brakowało w lotnictwie wszystkiego, począwszy od personelu, poprzez samoloty, warsztaty, części zamienne i hangary. Ze względu na odbudowę kraju środki finansowe wydzielano bardzo skromne. Drugim szefem lotnictwa był oficer kontraktowy – Francuz gen. François-Léon Levegue. Opracował on plan rozbudowy lotnictwa wojskowego do 50 eskadr, zgrupowanych w rodzajach lotnictwa: liniowym, myśliwskim i bombowym zw. wtedy niszczycielskim.

W latach 1928-1931 została dokonana długo oczekiwana reorganizacja polskiego lotnictwa wojskowego. W związku z tym wstrzymane zostało formowanie nowych pułków lotniczych, jednego rodzaju lotnictwa, na korzyść tzw. lotniczych pułków mieszanych. Udanym przedsięwzięciem płk. Rayskiego było powołanie do życia w 1930 r. Szkoły Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich. Licznie zaczęły powstawać ośrodki Wojskowego Przysposobienia Lotniczego.

Mimo bardzo skromnych środków finansowych, braku personelu, sprzętu i hangarów, lotnictwo stale się rozwijało, a na przełomie lat 20. i 30. na niebie pojawiły się pierwsze samoloty polskiej konstrukcji wykonane od podstaw w kraju. Były to PWS-5 oraz PZL Ł-2. Szersza produkcja polskiego sprzętu lotniczego zaczęła wychodzić od 1933 roku. Były to samoloty: PZL P-7, P-ll, P-24, P-37 „Łoś”, RWD-14. Od jesieni 1934 roku przystąpiono do projektowania nowoczesnych samolotów bombowych „Łoś” oraz tzw. wielozadaniowych – PZL P-38 „Wilk” (odpowiednik francuskiego „Breguet” BR-393).

W latach 1934-1936 nastąpił dalszy rozwój wojskowego szkolnictwa lotniczego. W Bydgoszczy została utworzona Szkoła Techniczna Podchorążych Lotnictwa, przeniesiona w 1936 roku do Warszawy[9]. Ponadto zostały powołane do życia: Szkoła Podchorążych Lotnictwa oraz Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa. Przy Wyższej Szkole Wojennej utworzona została Wyższa Szkoła Lotnicza z rocznym programem nauczania. W Mielcu i Rzeszowie oddane zostały do użytku filie Państwowych Zakładów Lotniczych, w Rzeszowie miały być wykonywane m.in. silniki lotnicze.

W maju 1939 roku został utworzony Wojskowy Ośrodek Spadochronowy w Bydgoszczy. Na kilka lat przed wojną zostało utworzone Naczelne Dowództwo Lotnictwa. Dowódcami byli kolejno: gen. bryg. pil. Władysław Kalkus oraz gen. bryg. Józef Zając. W chwili wybuchu wojny polskie lotnictwo wojskowe, dysponowało ogółem 43 eskadrami różnego przeznaczenia. Były one zgrupowane w 7 pułkach lotniczych oraz Morskim Dywizjonie Lotniczym.

Zapraszamy na spotkanie. Wstęp wolny !

Więcej informacji na stronie wydarzenia.