Stuletni lotnik mianowany na stopień generała brygady

Postanowieniem Prezydenta RP Andrzeja Dudy z dnia 28 września 2016 r. płk pil. Ludwik Krempa, pilot 304. Dywizjonu Bombowego „Ziemi Śląskiej”, jeden z ostatnich żyjących w Polsce lotników – kawalerów Orderu Virtuti Militari – najwyższego polskiego odznaczenia bojowego – i zarazem jeden z nielicznych, którzy karierę bojową rozpoczęli jeszcze we wrześniu 1939 r., został mianowany na stopień generała brygady. Postanowienie zostało opublikowanie w Monitorze Polskim w dniu 9 listopada br.

Ludwik Krempa urodził się w Sanoku 22 stycznia 1916 r. Swoją przygodę rozpoczął od szkolenia szybowcowego. Skrzętnie wykorzystał możliwość doszkalania się na samolotach myśliwskich w  2 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego Kraków. W tym samy pułku służyły przed II Wojna Światową kpt. pil. Wacław Król – as Cyrku Skalskiego i mjr pil. Antoni Tomiczek.

21 lipca 1939 powołano go na ćwiczenia dla rezerwistów do Eskadry Treningowej 6 Pułku Lotniczego, zaś w związku z realnym zagrożeniem konfliktem w Europie, nie powrócił do cywila – został skierowany do 66 Eskadry Obserwacyjnej. W czasie kampanii wrześniowej nie latał jednak bojowo, pozostając formalnie w eskadrze, jako pilot do dyspozycji dowódcy. Zagrożony dostaniem się do sowieckiej niewoli zdecydował się na podjęcie ryzyka przedostania się do formujących się polskich jednostek na zachodzie.

W Anglii trafił do polskiej bazy w Blackpool. 20 listopada 1940 r. rozpoczął długi cykl szkoleń – najpierw przeszedł kurs sprawdzający w 15 EFTS (15 Szkoła Pilotażu Podstawowego) w Carlisle (wówczas wymagano od niego doszkolenia na maszynach brytyjskich oraz doszkolenia w zakresie procedur). W lipcu 1941 r. rozpoczął praktyczne szkolenie, od sierpnia uczył się w 16 SFTS w Newton. 1 lutego 1942 r. otrzymał stopień oficerski. W lipcu 1942 r. przydzielono go do jednostki szkolenia operacyjnego w 18 OTU w Bramcote. 20 października 1942 r. został przydzielony do 304 Dywizjonu Bombowego „Ziemi Śląskiej im. Ks. Józefa Poniatowskiego”, gdzie stworzono załogę z jego udziałem, po czym pierwszy lot odbył 28 października. Wykonywał loty bojowe na maszynach Vickers Wellington – patrole nad morzem celem wykrywania i niszczenia wrogich okrętów, w tym niemieckich okrętów podwodnych (do jego zadań należało patrolowanie, fotografowanie, bombardowanie); ponadto uczestniczył w bombardowaniu portu w Bordeaux. Do lutego 1943 r. odbył 16 lotów bojowych.

Po odbyciu kursu doszkalającego dla oficerów w bazie RAF w Cosford, jako nowo promowany oficer 10 września wrócił do Dywizjonu 304 jako dowódca załogi w składzie: por. naw. Stefan Sawicki, plut. rtg. Wacław Szerszun, st. sierż. strz. Mikołaj Pawluczuk, sierż. strz. Jan Gumiński, sierż. M. Piotrowski, sierż. J. Zientek. Wraz z załogą odbył kolejne 34 loty i zadania bojowe, głównie nad Oceanem Atlantyckim i Zatoką Biskajską. W czasie jednego z patroli udało im się wykryć trzy okręty nieprzyjaciela, podając o nich dokładne informacje. Po odbyciu łącznie 50 lotów (ostatni z tury 21/22 czerwca 1944 r.) skierowano go na kurs dla instruktorów w szkole pilotażu 16 SFTS, a po jego ukończeniu od 22 czerwca 1944 r. szkolił pilotów jako instruktor na samolotach Oxford. Po zakończeniu wojny, trafił ponownie do Dywizjonu 304, który stał się wówczas jednostką transportową. 24 stycznia 1946 r. został przeniesiony do 301 Dywizjonu Transportowego Ziemi Pomorskiej-Obrońców Warszawy (w czasie służby odbywał loty na samolotach Halifax do Włoch i Grecji), w którym służył do rozformowania tej jednostki w grudniu 1946 r.

Za zasługi odznaczony został Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Polową Odznaką Pilota i Medalem Lotniczym.

W 2013 r. płk pil Ludwik Krempa został uhonorowany medalem ufundowanym przez Ambasadę Polską w Tunezji z okazji 70. rocznicy powstania jednostki pn. Polski Zespół Myśliwski (ang. Polish Fighting Team, PFT) – zwanej Cyrkiem Skalskiego.

Postanowienie Prezydenta RP w sprawie mianowania na stopień generała brygady