O próbach w locie śmigłowca SW-4 na kolejnej Glassówce

Próby w locie śmigłowca SW-4 będą tematem najbliższej „Glassówki” – spotkania poświęconego polskim konstrukcjom lotniczym, które od wiosny 2004 roku współorganizowane jest przez Klub Miłośników Historii Polskiej Techniki Lotniczej i Stowarzyszenie Młodych Inżynierów Lotnictwa (SMIL). Spotkanie odbędzie się 18.02.2017 r., o godzinie 10:15 w Klubie Absolwenta na Politechnice Warszawskiej (gmach główny; wejście z auli w lewy narożnik).

O próbach w locie śmigłowca SW-4 opowie Władysław Bubień.

Z przyczyn niezależnych od organizatorów nastąpiła zmiana tematu spotkania. Spotkanie poświęcone samolotowi rekreacyjnemu Skylark odbędzie się w innym terminie. Zapraszamy na sobotę 18 lutego.

Materiały ze spotkań dostępne są na stronie: www.smil.org.pl

Nagrania ze spotkań są dostępne na serwisie youtube po wpisaniu hasła: glassowka.

PZL SW-4 powstał w latach 90. XX wieku w PZL Świdnik jako następca przestarzałego i paliwożernego Mi-2, produkowanego na radzieckiej licencji przez wiele lat w świdnickich zakładach. Jest to lekki śmigłowiec wielozadaniowy napędzany jednym silnikiem Rolls-Royce 250-C20R/2 o mocy 457 KM.

Próbnego rozruchu prototypu SW-4 o numerze seryjnym 600101 dokonano 12 stycznia 1995 roku. Podczas tej próby śmigłowiec badał pilot doświadczalny mgr.inż. Zbigniew Dąbski. Następnie w latach 1995-1996 przeprowadzono próby statyczne i dynamiczne dwóch prototypów (nr ser. 600101 i 600102). W kwietniu 1996 roku został zbudowany trzeci prototyp – przeznaczony już do prób w locie (nr ser.: 600103, nr rej.: SP-PZW). Pierwszy oblot maszyny nastąpił 26 października 1996 roku, załogę stanowili: pilot Zbigniew Dąbski, Artur Wasilak i Aleksander Czerwiński. Jednakże oficjalny oblot nastąpił trzy dni później, tj. 29 października 1996 roku w obecności wielu zaproszonych gości z instytucji zaangażowanych w ten projekt.

W roku 1997 prototyp zaprezentowano na paryskim salonie lotniczym Le Bourget. Mimo podanej atrakcyjnej ceny śmigłowiec nie cieszył się popularnością.

Oblot drugiego prototypu przeznaczonego do prób w locie (nr ser.: 600104, nr rej.: SP-PSZ) nastąpił 19 października 1998 roku. Głównie z uwagi na problemy finansowe proces kolejnych badań i prób przebiegał bardzo powoli. W latach 1998-2000 program praktycznie zawieszono.

Początkowo planowano opracowanie dla wojska jedynie szkolnych i łącznikowych wariantów SW-4. Jednakże w latach 90. XX wieku wskazywano, że polskie lotnictwo wojskowe potrzebuje lekkich śmigłowców rozpoznawczych lub przeciwpancernych działających znad własnego ugrupowania. Wobec tego konstruktorzy z PZL Świdnik, mając do dyspozycji 440 kg udźwigu, zaproponowali kilka wariantów dla polskiej armii z wyposażeniem i uzbrojeniem zamontowanym na wysięgnikach po bokach kadłuba: m.in. wariant rozpoznawczo-obserwacyjny, przeciwpancerny oraz patrolowo-interwencyjny. Planowano także w przyszłości opracowanie maszyny dwusilnikowej, o większym udźwigu.

Jednakże ostatecznie Wojsko Polskie zainteresowało się tylko szkolną i łącznikową wersją śmigłowca. W roku 2000 zainicjowano program badawczo-rozwojowy pod kryptonimem Pogoria, którego celem było opracowanie wojskowej wersji śmigłowca. W roku 2003 założono zakup ok. 30 śmigłowców dla Wojska Polskiego. Planowano zakup śmigłowców w wersji szkolnej (dla 1 Ośrodka Szkolenia Lotniczego WSOSP), a w późniejszym czasie także wersji dla eskadr transportowo-łącznikowych korpusów obrony powietrznej. Ze względów finansowych termin pierwszych dostaw dla Wojska Polskiego nieco opóźnił się.

Ostatecznie 9 listopada 2004 roku w Świdniku oblatano pierwszy seryjny egzemplarz SW-4 przeznaczony dla Wojska Polskiego (nr bocz. 0201, nr ser. 660201), a 15 listopada tego samego roku zaprezentowano go w Dęblinie. Następnie poddano go niezbędnym wojskowym badaniom kwalifikacyjnym, które trwały do początku 2006 roku.

Oficjalnie dwie pierwsze maszyny SW-4 przekazano Siłom Powietrznym 16 listopada 2006 roku. Otrzymały one numery boczne: 0201 i 0203. Uroczystość przekazania odbyła się w Dęblinie, w Wyższej Szkole Oficerskiej Sił Powietrznych.
Źródło: Wikipedia