„Janusz Meissner –lotnik i pisarz” – zaproszenie na spotkanie

Związek Literatów Polskich oraz Biblioteka Publiczna im. Zygmunta Jana Rumla w dzielnicy Praga-Południe m.st. Warszawy zapraszają na spotkanie „Janusz Meissner –lotnik i pisarz”, które odbędzie się 6 września 2019 r. o godz. 17:30 w bibliotece przy ul. J. Meissnera 5 w Warszawie.

Gościem spotkania będzie Bogdan Bartnikowski - autor prozy o tematyce lotniczej, pilot, uczestnik Powstania Warszawskiego i Więzień KL Auschwitz, znajomy Janusza Meissnera

Życiorys Janusza Gniewomiła Meissnera (za wikipedią):

ps. literacki „Porucznik Herbert” (ur. 21 stycznia 1901 r. w Warszawie, zm. 28 lutego 1978 r. w Krakowie) – kapitan pilot Wojska Polskiego, pisarz i dziennikarz. W listopadzie 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego, służąc początkowo jako mechanik lotniczy w 2 Eskadrze w Lublinie i 7 Eskadrze we Lwowie. Pod koniec 1919 r. ukończył kurs pilotażu w Niższej Szkole Pilotów w Krakowie, a w marcu 1920 r. w Wyższej Szkole Pilotów w Poznaniu. Od lipca 1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w składzie nowo sformowanej Toruńskiej Eskadry Wywiadowczej, w stopniu sierżanta pilota.

Za lot bojowy 16 lipca 1920 został odznaczony Krzyżem Walecznych, awansował też w sierpniu na podchorążego pilota. Po zakończeniu wojny wziął udział w przygotowaniach do III powstania śląskiego i działaniach bojowych od 3 maja 1921 r., dowodząc oddziałem dywersyjnym z grupy „Wawelberg”. Został odznaczony za to Orderem Virtuti Militari oraz Krzyżem Niepodległości z Mieczami.

Po powstaniu powrócił do lotnictwa wojskowego; od lutego 1922 r. służył w 12 Eskadrze Wywiadowczej w Warszawie jako podporucznik rezerwy zatrzymany w służbie czynnej. 1 października 1923 r. został odkomenderowany z 1 Pułku Lotniczego do Szkoły Podchorążych Piechoty na pięciomiesięczny kurs doszkolenia. 9 maja 1924 r. został awansowany z dniem 1 kwietnia 1924 r. na porucznika ze starszeństwem z 1 lutego 1924 r i 1. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych. W tym samym roku ukończył studia w Wyższej Szkole Nauk Politycznych w Warszawie.


W listopadzie 1924 r. został przydzielony do Szkoły Pilotów w Bydgoszczy na stanowisko instruktora. Następnie pełnił służbę w 11 Pułku Myśliwskim w Lidzie i Departamencie Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych jako referent prasowy (1928). Od 1930 r. służył jako instruktor-pilot w Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie, w 1931 r. – został dowódcą eskadry w CWOL. 12 marca 1933 r. został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 r. i 37. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych. W tym samym roku został przeniesiony do 2 Pułku Lotniczego w Krakowie, w którym pełnił służbę na stanowisku adiutanta pułku, a następnie oficera taktycznego III/2 Dywizjonu Myśliwskiego, dowódcy Eskadry Treningowej i pułkowej szkoły pilotów przy Eskadrze Treningowej.

Brał także udział w sporcie lotniczym, miał licencję pilota sportowego i ukończony kurs szybowcowy. Z dniem 31 lipca 1939 r. przeniesiony w stan spoczynku. Do 1939 r. wylatał na samolotach 7920 godzin.

Po wybuchu II wojny światowej został 1 września 1939 r. zmobilizowany i przydzielony do CWOL w Dęblinie. Uczestniczył w jednym locie bojowym podczas kampanii wrześniowej. 19 września 1939 r. ewakuował się do Rumunii, gdzie został komendantem oddziału 300 lotników polskich, głównie podchorążych, internowanych w Tulczy, następnie obozie we wsi Sarighiol. Został następnie pełnomocnikiem Brytyjskiego Funduszu Pomocy i Opieki nad Internowanymi Żołnierzami Polskimi działającego przy ambasadzie brytyjskiej, pracując przy ewakuacji polskich żołnierzy do Francji. Jesienią 1939 r. przedostał się do Francji, a po jej upadku – do Wielkiej Brytanii. Nie otrzymując przydziału bojowego został redaktorem i współautorem czasopisma satyrycznego „Polski Spitfire”, którego jedyny numer ukazał się 5 września 1940 r. w dwóch egzemplarzach.

Zamieszczone w nim teksty i krytyka nie spotkały się z uznaniem polskich władz wojskowych, które wszczęły dochodzenie i skierowały go do rezerwy, „zsyłając” na Wyspę Węży (Bute). Mimo to, Meissner został następnie kierownikiem Wojskowej Rozgłośni Radiowej przy Biurze Propagandy Naczelnego Wodza, nadającej krótki program na falach BBC. Odmawiano jego prośbom o przydział do personelu latającego, powołując się na wiek. Od 1 kwietnia 1941 r. został jednak lotniczym korespondentem wojennym, uczestnicząc m.in. w lotach bojowych z załogami polskich bombowców. 22 października 1942 r. zwolniony ze służby wojskowej, został dyrektorem Radia Polskiego – działu Ministerstwa Informacji i Dokumentacji rządu na uchodźstwie. W styczniu 1945 r. został szefem wydziału propagandy, prasy i informacji Polskich Sił Powietrznych.

Po wojnie, jesienią 1946 r. powrócił do Polski i zamieszkał w Zakopanem.