AOPA Siedem Zero

15 maja, minęła siedemdziesiąta rocznica założenia stowarzyszenia AOPA, którego idea zrodziła się po dyskusji w trakcie wyprawy na polowanie kilku  prawników z Filadelfii. Rozmowa skupiała się głównie na braku skutecznej reprezentacji politycznej lotnictwa ogólnego. W owym czasie pojęcie takie właściwie nie istniało, a w kręgach rządowych, zwane było „lotnictwem różnorodnym”. W 1939 kilka organizacji zrzeszających pilotów walczyło o poparcie braci lotniczej, lecz żadna z nich nie uzyskała wystarczającej ilości głosów ani na poziomie stanowym, ani federalnym. Założyciele AOPA: C. Townsend Ludington, Philip T. i Laurence P. Sharples, J. Story Smith oraz Alfred L. Wolf postanowili rozwiązać ten problem. Działalność świeżo upieczonej AOP-y rozpoczęli od zatrudnienia pierwszego pracownika , Joseph’a B. Hartranft’a Juniora, który wcześniej pełnił funkcję przewodniczącego Krajowego Międzyuczelnianego Klubu Lotniczego (ang.: National Intercollegiate Flying Club) oraz przewodził klubowi lotniczemu na Uniwersytecie w Pensylwanii.

Znaczące poparcie AOPA zyskała dopiero po nawiązaniu współpracy z wydawnictwem Ziff-Davis. Umowa zapewniła stowarzyszeniu dział w miesięczniku tegoż wydawnictwa, zatytułowanym Popular Aviation, który przekształcił się później w dzisiejszy magazyn Flying. Ta, a wraz z nią inne wczesne inicjatywy pomogły stworzyć ustawodawstwo, na mocy którego powstał Program Szkolenia Pilotów Cywilnych (ang.: Civilian Pilot Training Program). Umożliwiło to tysiącom osób zdobycie licencji pilota w trudnych ekonomicznie czasach. Pobudziło także sprzedaż samolotów lotnictwa ogólnego, a tym samym aktywność lotniczą w czasie, gdy piloci przygotowywani byli do służby krajowi w siłach powietrznych drugiej wojny światowej.

AOPA zadbała jednocześnie o zmniejszenie opłat za lotnicze badania medyczne (z 10$ na 6$) i przekonała obecny Urząd Lotnictwa Cywilnego (ang.: Civil Aeronautics Authority, CAA) do budowania większej ilości portów lotniczych mogących obsłużyć rosnące potrzeby lotnictwa ogólnego. W roku 1940 AOPA utworzyła „AOPA Air Guard”, celem zapoznania pilotów cywilnych z regułami i procedurami wojskowymi. Szkolenie to przebyło około 5000 pilotów.

Podczas II Wojny Światowej chciano zakazać wszelkich lotów cywilnych. AOPA przekonała jednak CAA i wojsko, by odpowiednio zarejestrowanym pilotom zezwoliły na latanie we wszystkich przestrzeniach, z wyjątkiem nowo ustanowionych Nabrzeżnych Stref Identyfikacji (ang.: Air Defense Identification Zones). „Keep ’em ALL Flying” (Nie przerywajcie im wszystkim latania), głosiła treść popularnej naklejki na samochód, rozpowszechnianej w burzliwym okresie przez AOP-ę.

Po wojnie popularność lotnictwa ogólnego rosła, a wraz z nią liczba członków AOP-y. Do roku 1946 liczyła ona już 20000 członków, dwukrotnie więcej niż w roku 1940. Taki trend utrzymywał się aż do roku 1956, gdy stowarzyszenie rozrosło się do liczby 80000 członków. Do tego czasu AOPA stoczyła walkę przeciw rządowej propozycji wymogu ciężkich, lampowych komunikacyjnych urządzeń radiowych. Kompromis wymagał posiadania radia jedynie w przestrzeniach o najbardziej nasilonym ruchu.

Organizacja pełniła także główne role w programach testujących i oceniających nowe wtedy urządzenia VOR i ILS. Zajmowała się również ustanawieniem wspólnej częstotliwości dla pilotów, by sami mogli zgłaszać swoją pozycję. Dziś znamy ją jako częstotliwość UNICOM, skrót od “Universal Communications”. Autorem określenia był dyrektor AOP-y, Max’a Karant’a, który przez wiele lat pracował jako wydawca „AOPA Pilot” (dodatku do czasopisma Flying).

Dla poprawienia poziomu bezpieczeństwa w lotnictwie ogólnym, w 1950 roku została utworzona Fundacja Bezpieczeństwa Lotniczego AOPA (ang.: AOPA Air Safety Foundation, ASF). W ciągu kilku lat ASF przeprowadziła szereg szkoleń w całych Stanach Zjednoczonych. Najbardziej popularne z nich dotyczyły nauki podstaw latania na przyrządach oraz kursy „Pinch-Hitter” przygotowujące uczestników do lądowania w sytuacjach awaryjnych.

W latach pięćdziesiątych ruch lotniczy ciągle się nasilał. Pojawiały się propozycje, by zakazać lotów samolotom lotnictwa ogólnego do lub w pobliżu dużych portów lotniczych obsługiwanych przez linie lotnicze. Jednak dzięki działaniom AOPA, uratowano drogi VFR i zaniechano redukcji rozmiarów przestrzeni powietrznej. Z myślą o zminimalizowaniu prawdopodobieństwa kolizji w powietrzu, ustanowiono również, pod bacznym okiem AOP-y, maksymalne prędkości.

W marcu 1958 roku „AOPA Pilot” stała się samodzielną comiesięczną publikacją, niezależną od wydawnictwa Ziff-Davis. Tuż po tym, do wydawnictwa dołączył doroczny katalog lotnisk AOPA Airports USA. W 1962 roku pojawił się kolejny dowód na rosnące znaczenie AOPA w lobbingu general aviation. Było nim sformowanie Międzynarodowej Rady Stowarzyszeń Właścicieli Samolotów i Pilotów (ang.: International Council of Aircraft Owner and Pilot Associations, IAOPA), której celem było promowanie interesów lotnictwa ogólnego na całym świecie. Dziś IAOPA reprezentuje 63 kraje.

Nagłaśniane w latach 60-tych kolizje pomiędzy samolotami lotnictwa ogólnego i linii lotniczych spowodowały nacisk na wyłączenie prywatnych samolotów z nowo powstałych "Stref Nasilonego Ruchu" (ang.: High Density Traffic Zones). Dzięki krokom podjętym przez AOP-ę udało się zachować do nich dostęp. Z kolei w latach 70 organizacja poszła krok dalej pomagając w ustanowieniu wymiarów Terminal Control Areas (TCA), pierwowzoru dzisiejszej przestrzeni Klasy B, tak by były one bardziej przyjazne lotnictwu ogólnemu. Do 1969 roku AOPA zrzeszała już 141000 członków.

1979 roku organizacja potrzebowała większej siły przebicia swojego pączkującego członkostwa, aby móc utrzymać znaczący wpływ na rząd. Arabskie embargo paliwowe w 1973 roku kusiło przedstawicieli amerykańskiego rządu, by zaproponować drastyczne racjonowanie paliwa dla lotnictwa ogólnego. Jednak AOPA była w stanie zapobiec tej „katastrofie” zachowując przydział paliwa w wysokości 75 procent ilości sprzed okresu obowiązywania embarga.

Kolejną istotną kwestią w latach 70-tych było finansowanie rosnącego krajowego systemu przestrzeni powietrznej. Ustawa z 1970 roku Airport and Airway Development and Revenue została zaprojektowana w celu finansowania budowy lotnisk i ulepszania technologii nawigacyjnych. Zamiast tego, większość pieniędzy z puli dla lotnictwa zostało przekierowanych na bieżące działania FAA lub wykorzystanych do równoważenia deficytów w innych sferach budżetu państwa. AOPA długo walczyła i protestowała. Relacje lotnictwa ogólnego z FAA w latach 70-tych często były nacechowane atmosferą niechęci. Administrator FAA, Alexander Butterfield, który jako pierwszy zaproponował opłaty za egzaminy pisemne oraz wydawanie licencji pilota, w opinii z 1973 roku na temat dostępu general aviation do przestrzeni Klasy B określił ten nastrój następująco: „Jeśli jeździsz rowerem, nie jedź obwodnicą.”

Dla rozszerzenia zakresu działania, w 1980 roku utworzony został Komitet ds. Politycznych AOP-y (ang.: AOPA’s Political Action Committee), który okazał się niezbędny po strajku związku zawodowego Zawodowych Kontrolerów Ruchu Lotniczego (ang.: Professional Air Traffic Controllers, PATCO) w sierpniu 1981 roku. Po tym strajku FAA Federal Aviation Administration chciała wyeliminować wszelkie statki powietrzne lotnictwa ogólnego, lecz AOPA pomogła wypracować metodę kontroli przepływu, która pozwoliła na loty IFR.

Inne sukcesy z lat 80-tych to między innymi zapobieżenie zamknięciu 75 stacji obsługi lotów, uproszczenie granic TCA, wprowadzenie redukcji płaconych do lotniczego funduszu powierniczego podatków oraz zachowanie dostępu do Międzynarodowego Bostońskiego Portu Lotniczego Logan. AOPA argumentowała, że przy tak dużych kwotach jakie płacą wszyscy użytkownicy do budżetu krajowego, a z których korzysta Logan, lotnisko musi pozostać otwarte dla wszystkich. Sędzia sądu administracyjnego podzielił tę opinię, wydając wiążący wyrok.

Późne lata 90-te przyniosły powtórkę wielu wcześniejszych wyzwań, którym AOPA stawiała czoła od pierwszego dnia swojej działalności. Lawina zamykanych portów lotniczych, jak choćby wielkie zamknięcie chicagoskiego Meigs Field, popchnęła AOP-ę do stworzenia Sieci Wsparcia Lotnisk (ang.: Airport Support Network), utworzonej z ochotników na lotniskach w całym kraju, działających jako system wczesnego ostrzegania o dyskryminacji lotnictwa ogólnego. Ponownie, wiodącą stała się kwestia funduszu powierniczego. Organizacja mobilizowała członków, by pisali petycje do swoich władz ustawodawczych, aby ci odpowiednio dofinansowywali lotnictwo ogólne z pieniędzy zatwierdzonych ustawą o reformie i inwestycjach w lotnictwie (ang.: Aviation Investment and Reform Act, AIR-21), a przeznaczonych pierwotnie na modernizację.

Kolejne zwycięstwo, AOPA odniosła w 1994 roku, gdy jej wysiłki wspierające general aviation zostały nagrodzone uchwaleniem ustawy o rewitalizacji lotnictwa ogólnego (ang.: General Aviation Revitalization Act). Prawo to uwolniło producentów z jarzma odpowiedzialności z tytułu zakładanych spraw sądowych dotyczących samolotów starszych niż 18 lat i pozwoliło im wznowić działalność. Z powodu dużych odszkodowań z tytułu odpowiedzialności producenta w połowie lat 80-tych produkcja przemysłu lotniczego została w znaczący sposób zahamowana.

W 1995 roku, AOPA uruchomiła swoją stronę internetową, AOPA Online i zapoczątkowała tym samym coś, co miało stać się zwyczajem dostarczania na czas wysokiej jakości informacji oraz obsługi członków przez Internet. W 1999 roku AOPA poszła dalej wypuszczając ePilot, cotygodniowy newsletter mailowy. Nie była to jedyna nowa publikacja w latach 90-tych. W 1998 roku organizacja kupiła magazyn Flight Training, podstawowe medium rekrutujące nowych pilotów i dostarczające cennych artykułów edukacyjnych dla pilotów-uczniów, instruktorów, i wszystkich, którzy wiązali swoją zawodową przyszłość z lotnictwem.

Nastał nowy wiek, a wraz z nim ataki terrorystyczne z 11 września 2001 roku. AOPA odpowiedziała robiąc to, w czym jest najlepsza: informując pilotów, zapobiegając niepotrzebnym restrykcjom, chroniąc prawo i przywilej latania oraz edukując opinię publiczną o tym jak GA każdego dnia służy Ameryce. AOPA zdołała na nowo otworzyć wiele lotnisk położonych w obszarach przestrzeni Klasy B, które zamknięto w następstwie ataków. By zapewnić stabilne zasoby dla tego rodzaju kampanii uświadamiających, AOPA zapoczątkowała Fundusz Odbudowy Lotnictwa Ogólnego (ang.: General Aviation Restoration Fund), który do końca 2001 roku zgromadził 500000 $. Wykorzystujemy te pieniądze na przeprowadzanie akcji takich jak ta przeciw opłatom od użytkowników.

W 2007 roku, administracja Bush’a zaproponowała wprowadzenie opłat od użytkowników, by z nich finansować system kontroli ruchu lotniczego Next Generation (NextGen). Zamiast zapłaty w formie paliwowej akcyzy, co jest powszechną praktyką, opłaty od użytkowników zostałyby nałożone na pilotów za takie usługi jak włączanie się do systemu ruchu lotniczego, czy składanie planu lotu. AOPA twardo obstawała przy opcji akcyzy paliwowej i po długiej, skutecznej kampanii, która obejmowała oświadczenie przed Kongresem, publiczne akcje uświadamiające oraz aktywację członków udało się przesunąć decyzję na później. Niedawno jednak bitwa rozgorzała na nowo, a jej efekty zapewne poznamy wkrótce.

Fundacja AOPA została założona w 2008 roku, by zajmować się kluczowymi inicjatywami ubezpieczającymi przyszłość lotnictwa ogólnego. Część finansów Fundacji AOPA od razu zaczęto wykorzystywać na stworzenie programu AOP-y o nazwie „Let’sGoFlying”, stworzonego w celu poszerzenia zastępów pilotów-uczniów czyniąc lotnictwo ogólne bardziej dostępnym. Populacja pilotów zmniejszyła się z 827000 do dzisiejszej liczby niecałych 600000. W związku z takim stanem rzeczy AOPA kieruje swoje wysiłki na akcję odwrócenia tej tendencji i zwiększania liczby pilotów.

Przez ostatnie 70 lat, wiele wyzwań stających przed lotnictwem ogólnym powtarzało się: rosnące koszty, zamknięcia lotnisk, restrykcje w przestrzeni powietrznej oraz dezinformacja opinii publicznej. Przez kolejne 70 lat AOPA wciąż będzie przewodzić popieraniu lotnictwa ogólnego pozostając największą i najskuteczniejszą organizacją środowiska GA na świecie. Z pełną świadomością można stwierdzić, że bez wsparcia i siły stowarzyszenia AOPA lotnictwo ogólne nie rozwinęłoby się w takim stopniu, jak miało to miejsce w ciągu wszystkich tych lat. Siła ta wyrażana poprzez 416000 członków, wciąż wywodzi się ze swoistego entuzjazmu, poświęcenia i wyobraźni, które przyczyniły się do stworzenia AOPA.

Autor: Thomas A. Horne
Tłumaczenie ze strony AOPA ONLINE