Z serii "Spotkania przy samolocie": Wielka Wojna 1914-1918 - myśliwce Albatros

W dniu 9 czerwca 2024 r. (niedziela), o godzinie 12:00 Muzeum Lotnictwa Polskiego zaprasza na kolejne spotkanie prowadzone przez Jana Hoffmanna.

Zaproszenie na opowieść o historii lotnictwa kierowane jest zarówno do młodzieży, jak i dorosłych.

Prowadzone będą rozmowy o myśliwcach niemieckiej firmy Albatros i ich bardzo udanych wersjach licencyjnych produkowanych w Austrii. Problemy w produkcji niemieckiej wynikały z braku odpowiednich badań wytrzymałościowych i aerodynamicznych. Albatrosy były też na wyposażeniu polskiego lotnictwa w pierwszych latach Niepodległości. Wysoko cenione były samoloty austriackie. Uczestnicy spotkania poznają historię powstania i rozwoju tych samolotów oraz ich konstrukcję i napędy.

Lotnictwo było początkowo traktowane jako rodzaj broni bez przyszłości. Pilotami byli zazwyczaj przyuczeni podoficerowie, których traktowano jako powietrznych kierowców, obserwatorami – już oficerowie. By móc latać należało się jednak tego nauczyć, potrzebne więc były maszyny o mocnej konstrukcji, które nadawałyby się do szkolenia.

W drugiej połowie 1913 roku w zakładach Albatros-Werke GmbH powstał projekt samolotu rozpoznawczego w układzie dwupłatu, o stabilnej i bezpiecznej konstrukcji. Jego twórcami byli członkowie biura konstrukcyjnego wytwórni Albatros: inżynier dyplomowany Robert Thelen  oraz Hellmuth Hirth; obaj byli także pilotami, uczestniczącymi w zawodach lotniczych. Do napędu maszyny wybrano silnik rzędowy Mercedes D.I o mocy 74 kW (100 KM). Konstrukcja kadłuba oparta była na projekcie inż. Hugona Grohmanna z 1912 roku, który opracował półskorupowy kadłub ze szkieletem ze spawanych rur stalowych, o wiele bardziej wytrzymały i lżejszy niż stosowane dotychczas rozwiązania z wykorzystaniem drewna. Zastosowano trójprzęsłową konstrukcję skrzydeł i układ rozmieszczenia załogi, w którym obserwator zajmował przednią kabinę, a pilot tylną.

Prototyp nazwany Albatros DD (skrót od niem. DoppelDecker – dwupłatowiec) został oblatany w grudniu 1913 roku. Pierwsze loty wykazały niezadowalającą sterowność maszyny, którą poprawiono powiększając powierzchnie sterowe. Sukcesy odnoszone przez Albatrosy DD spowodowały złożenie w 1914 roku dużego zamówienia przez Fliegertruppe na produkcję seryjną samolotu, pod wojskowym oznaczeniem Albatros B.I. Aby je zrealizować, zakłady Albatros zwiększyły moce produkcyjne swojej wytwórni, wykorzystując także jednostki napędowe innych typów (m.in. Mercedes D.II, Benz Bz.II, Benz Bz.III czy Rapp Rp.III). W toku produkcji zwiększono długość kadłuba z 8 metrów do 8,56 metra, wyposażając tę dłuższą wersję w cięższy silnik Benz Bz.III o mocy 150 KM.

Albatrosy B.I były także budowane przez firmy Kondor, filię Albatrosa OAW w Pile i w Albatros Militär Werkstätten w Warszawie (Refla). Łącznie wyprodukowano około 220–250 samolotów B.I (dokładna liczba jest niemożliwa do ustalenia z powodu podjęcia w tym samym czasie produkcji ulepszonego modelu DDK – Albatros B.II).

Powstało wiele wersji tego samolotu: szkolne i wielozadaniowe, rozpoznawcze, myśliwskie, dwuosobowe sportowe i szkolne. Muzeum Lotnictwa Polskiego ma w swojej kolekcji cztery różne samoloty: Albatros B.IIa, Albatros C.I, Albatros H1, a także produkowany już po Wielkiej Wojnie samolot Albatros L.101.

W lotnictwie polskim samoloty Albatros B.I znalazły się po odzyskaniu niepodległości, kiedy zdobyto na lotnisku rakowickim trzy samoloty tego typu produkcji zakładów Phönix serii 24 (nr 24.06, 24.66 i 24.72), a następnie dwa oryginalne (nr 817/14 i 6199/??) w hali Zeppelina na Winiarach. Do stanu lotnego doprowadzono trzy maszyny: nr 817/14 z silnikiem Mercedes D.I, wyremontowany w Stacji Lotniczej Ławica, od 14 maja 1919 roku do 26 maja 1920 roku znajdował się na stanie Ruchomego Parku Lotniczego w Krakowie, a następnie od 1 czerwca 1920 roku do 15 lutego 1921 roku w Szkole Pilotów w Krakowie (skasowany w Ławicy 29 kwietnia 1921 roku); nr 6199/?? z silnikiem Mercedes D.I, wyremontowany i używany w Ławicy od 1 czerwca 1919 roku do skasowania 3 listopada 1921 roku i nr 24.06 z silnikiem Hiero o mocy 80 KM, używany w listopadzie 1918 roku w 1. Eskadrylli Lotniczej w Krakowie.