Zmarł Antoni Żebrowski – lotnik 307 Dywizjonu Myśliwskiego Nocnego Lwowskich Puchaczy

W dniu 27 kwietnia 2019 r. w Buenos Aires w Argentynie zmarł mjr naw. Antoni Żebrowski – lotnik 307 Dywizjonu Myśliwskiego Nocnego Lwowskich Puchaczy.

Antoni Żebrowski urodził się 9 stycznia 1924 roku w Warszawie w rodzinie Apolinarego i Aliny (z domu Wirpszo). W stolicy państwa polskiego spędził swoją młodość, mieszkając przy ulicy Czerniakowskiej 153, mieszkania 15. Był on uczniem gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie.

Do Wielkiej Brytanii przedostał się najbardziej chyba „znaną” drogą: przez Rumunię i Francję w lipcu 1940 roku. Z końcem 1941 roku (18 grudnia) uzyskał maturę w Liceum Wydziału Matematyczno-Fizycznego w Szkocji. Komisję wojskową przeszedł w Londynie 22 stycznia 1942 roku, otrzymując kategorię A i skierowanie do lotnictwa. 3 lutego 1942 roku został wcielony do C.W.L w Blackpool. W Wielkiej Brytanii otrzymał numer ewidencyjny P-2838.

Swoją historię w jedynym polskim nocnym dywizjonie myśliwskim „Lwowskich Puhaczy” rozpoczął 17 kwietnia 1942 roku. Jego pierwszy pobyt w dywizjonie nie trwał jednak długo, gdyż tylko do 27 lipca 1942 roku od kiedy występuje w ewidencji A.C.T.C w Hucknall. W okresie do października 1943 roku przebywał na szkoleniach m.in. radiooperatora. 13 marca 1944 roku otrzymał polowy znak radioobserwatora. W czasie służby u Puhaczy wykonał w okresie od 12 października 1943 roku do 6 maja 1944 roku 3 loty bojowe dzienne w czasie (10h 15 min), 5 operacji dziennych (14h 15 min), dwa loty bojowe nocne (3h 25 min) i 5 lotów na operacje nocne (13h 35min). Antoni Żebrowski następne miesiące wojny spędził w Ośrodku Zapasowym Lotnictwa, Szkole Podchorążych Piechoty i Kawalerii Zmotoryzowanej,

1 lipca 1943 roku został awansowany na stopień kaprala. W dniu, gdy jego kochane miasto Warszawa rozpoczęło swoje Powstanie w 1944 roku, otrzymał stopień plutonowego podchorążego. Z dniem 1 października 1944 otrzymał stopień podporucznika rezerwy.

Swoją postawą wielkiego patrioty wyrobił sobie pozytywną opinię u przełożonych. W zachowanej opinii z roku 1946 zaznaczono: Bardzo dobry młody oficer wysokie poczucie obowiązku – bardzo skromny i koleżeński. Za swoje zasługi bojowe został 2 kwietnia 1945 roku odznaczony Krzyżem Walecznych, a 5 marca 1945 roku Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

W wyniku zdrady jałtańskiej Państwo Polskie trafiło pod okupację jednego ze swoich agresorów z września 1939 roku: Związku Sowieckiego. Antoni Żebrowski jak tysiące innych Polaków walczących w czasie II wojny światowej zdecydował na dalsza tułaczkę, która doprowadziła go do Argentyny.

W marcu 2018 r. w Argentynie Antoni Żebrowski został w dowód uznania zasług dla kraju, decyzją Prezydenta Polski odznaczony Krzyżem Oficerskim Odrodzenia Polski. Pan Antoni odebrał Krzyż z rąk polskiego ambasadora RP w Argentynie p. Marka Pernala i attaché obrony ppłk. Krzysztofa Rojka.
(Źródło noty biograficznej: www.wprawo.pl)

Decyzją Ministra Obrony Narodowej RP – z dnia 26 kwietnia br. (dzień przed śmiercią) Kap. Antoni  Żebrowski – członek Dywizjonu 307, został mianowany na stopień majora.

28 kwietnia płk Rojek przekazał na ręce o. Twaroga Medal "Semper Paratus" Światowego Stowarzyszenia Lotników Polskich nadany już pośmiertnie majorowi Żebrowskiemu.

Dnia 29 kwietnia br. w Kościele MB Królowej Polski w Maciaszkowie została odprawiona msza św. pogrzebowa za duszę śp. majora nawig. pil. w st. spocz. Antoniego Żebrowskiego  pod przewodnictwem O. Olafa Bochnaka – przełożonego klasztoru. Homilię okolicznościową wygłosił O. Jerzy Twaróg – rektor PMK. W ceremoniach pobrzebowych wzięli udział: pułkownik Krzysztof Rojek – attaché obrony, Michał Świetlik – Konsul RP. Ciało zmarłego śp. majora Antoniego Żebrowskiego spoczęło na cmentarzu w Pablo Podesta.