73 lata temu po raz pierwszy została przekroczona prędkość 1000 km/h

W dniu 2 października 1941 r. niemiecki pilot doświadczalny Heini Dittmar, jako pierwszy na świecie przekroczył na myśliwcu z silnikiem rakietowym Messerschmitt Me 163 granicę 1000 km/h (1003,67 km/h).

Messerschmitt Me 163 Komet – rakietoplan, samolot myśliwski – przechwytujący konstrukcji niemieckiej z okresu II wojny światowej. Jednomiejscowy średniopłat bezogonowy, o skośnych skrzydłach, konstrukcja mieszana, silnik rakietowy, podwozie kołowe odrzucane przy starcie, przy lądowaniu używana wysuwana płoza i kółko ogonowe. Wersje rozwojowe: Me 163B-1a, Me 163S, Me 163C. Dzięki zastosowaniu trójkątnych skrzydeł o dużym skosie Me 163 w odróżnieniu od radzieckiego myśliwca rakietowego BI-1 całkowicie zachowywał stateczność i sterowność przy prędkościach okołodźwiękowych.

W 1938 konstruktor samolotu, prof. Alexander Lippisch rozpoczął w DFS (Niemiecki Instytut Szybownictwa) prace nad bezogonowym samolotem doświadczalnym do prób z napędem rakietowym, o oznaczeniu DFS 194. W 1939 roku projekt przekazano do Messerschmitta. Projekt DFS 194 został ukończony i oblatany w 1940 roku z silnikiem Walter HWK R.I. Zespół prof. Lippischa podjął pracę nad nowym szybkim rakietowym samolotem doświadczalnym Me 163A, w układzie bezogonowym. Prototypy (V4, V5) ukończono w 1941 roku i oblatane jako szybowce (oznaczenia prototypów V1-V3 zarezerwowane były dla wcześniejszego samolotu łącznikowo-obserwacyjnego Bf 163).

W sierpniu 1941, Me 163 AV4 odbył pierwszy lot napędzany silnikiem rakietowym Walter HWK R.II o ciągu 7,5 kN. Pilot Heini Dittmar (2 października 1941) uzyskał prędkość niemal 1004 km/h. Podjęto prace nad prototypem V1 docelowej odmiany bojowej Me-163B, a 13 wyprodukowanych samolotów Me-163A przeznaczono do szkolenia. Samolot Me 163B został kompletnie przeprojektowany, zaproponowano nowy silnik Walter-509 spalający paliwo złożone ze składników: T (nadtlenek wodoru) i C (mieszanka wodzianu hydrazyny z alkoholem metylowym), mieszanych w komorze spalania. Silnik Walter HWK R.II pracował z paliwem jednoskładnikowym: nadtlenek wodoru, rozkładającym się pod wpływem nadmanganianu wapnia jako katalizatora. Prototyp V3 ukończono w maju 1942 roku i podjęto produkcję seryjną w odmianie B-0 i B-1. Zbudowano około 40 samolotów zanim w sierpniu 1942 dotarł pierwszy silnik umożliwiający rozpoczęcie prób w locie.

Heini Dittmar (ur. 30 marca 1911; zginął 28 kwietnia 1960) w latach 30. XX w. ustanowił wiele szybowcowych rekordów świata i Niemiec. 17 lutego 1934, w Brazylii, na szybowcu "Condor" osiągnął rekordowy pułap 4325 m. 27 lipca 1934 ustanowił rekord zasięgu, przelatując 375 km. W 1937, na szybowcu "Fafnir II", został pierwszym szybowcowym mistrzem świata.

Otrzymał honorowy tytuł kapitana lotnictwa. Po wybuchu II wojny światowej został wcielony do Luftwaffe jako pilot doświadczalny. W 1941 oblatał Me 163, na którym 2 października 1941 przekroczył szybkość 1000 km/h. W październiku 1942 doznał poważnych obrażeń kręgosłupa w wypadku Me 163. Po leczeniu powrócił do służby i 6 lipca 1944 na Messerschmitt Me 163BV18 Komet uzyskał szybkość 1130 km/h.

Po zakończeniu wojny podjął współpracę z wytwórnią lotniczą "Möve". Konstruował szybowce "Condor" i samoloty DH 53 Möve, DH 153, DH 156 Motor Möve. Zginął w katastrofie podczas lotu testowego DH 156.