Nestor lotnictwa w DSP

Dowódca Sił Powietrznych generał broni pilot Lech Majewski przyjął Dowództwie Sił Powietrznych pułkownika pilota w stanie spoczynku Mieczysława Podgórskiego.

Urodzony w 1916 roku we Lwowie oficer obchodził kilka dni temu 96 urodziny.

Generał Majewski życząc jubilatowi wielu dalszych lat zdrowia i pomyślności podziękował za wkład wniesiony w rozwój powojennego lotnictwa oraz działalność społecznikowską. Dowódca SP uhonorował pułkownika srebrnym sygnetem lotniczym. W przyjęciu na cześć pułkownika Podgórskiego uczestniczyli córka i zięć jubilata oraz dowódcy związani przed laty z 1 pułkiem lotnictwa myśliwskiego „Warszawa" i 23 Bazą Lotnictwa Taktycznego. Do DSP przybyli na tą okoliczność generałowie w stanie spoczynku piloci Sławomir Dygnatowski, Mirosław Hermaszewski, Roman Harmoza, Henryk Pietrzak, Ryszard Olszewski, Jerzy Gotowała, Stefan Rutkowski oraz pułkownik pilot Maciej Trelka.

Mieczysław Podgórski w 1937 roku został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku – walczył w składzie załogi pociągu pancernego „Bartosz Głowacki" (ciężki Pociąg Pancerny nr 55, dowódca kpt. Andrzej Podgórski). 14 września pociąg walczył pod Żabinkami z niemiecką 3. Dywizją Pancerną, a 17 września otrzymał rozkaz przejścia do Lwowa, którego obronę wspierał do 19 września (został wówczas poważnie uszkodzony w bojach z niemiecką 1. Dywizją Górską). Jego załoga wraz z obrońcami miasta, dowodzonymi przez generała brygady Władysława Langnera, 22 września poddała się Armii Czerwonej.

Jako jeniec wojenny Mieczysław Podgórski został wywieziony do łagru w rejonie rzeki Dźwiny, gdzie pracował przy budowie linii kolejowej do Workuty. W 1941 roku trafił do łagru w obwodzie Pierm (południowa Rosja). W 1942 roku z powodów zdrowotnych nie zdołał dotrzeć do formującej się armii generała dywizji Władysława Andersa. W maju 1943 roku wstąpił do formowanej w Sielcach nad Oką 1. Warszawskiej Dywizji Piechoty imienia Tadeusza Kościuszki. Początkowo otrzymał przydział do 1. Pułku Czołgów, a po kilku miesiącach przeniósł się do powstającego 1. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego „Warszawa". Brał udział w misjach powietrznych tej jednostki od września 1944 roku do maja 1945 roku. Wykonał 20 lotów bojowych.

Po wojnie został skierowany do Technicznej Szkoły Wojsk Lotniczych na stanowisko dowódcy batalionu. Po przebazowaniu szkoły do Zamościa otrzymał zadanie zorganizowania jednostki lotniczo-technicznej w Babich Dołach, a następnie na warszawskim Bemowie, gdzie pełnił służbę do 1956 roku na stanowisku dowódcy Bazy Lotniczo-Technicznej. W latach 1957-1975 pracował jako wykładowca na Wydziale Lotniczym Akademii Sztabu Generalnego WP. Służbę wojskową zakończył po 38 latach - 25 czerwca 1975 roku. Od przejścia w stan spoczynku bierze czynny udział w działalności społecznej na rzecz obronności państwa. Jest Członkiem Stowarzyszenia Seniorów Lotnictwa Wojskowego RP. Odznaczony Krzyżami Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Walecznych.

Ppłk Artur Goławski
Michał Staniszewski