"Wojownik Pacyfiku" – Wtorkowy seans w Kinie Lotnik MLP

Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie serdecznie zaprasza w dniu 14.01.2020r. o godz. 11:00 i 16:30 na bezpłatną projekcję filmu pt. "Wojownik Pacyfiku".

"Wojownik Pacyfiku" – Historia powstania i użycia w walce amerykańskiego myśliwca F4U-Corsair, który podczas wojny na Pacyfiku przyczynił się do złamania potęgi japońskiego lotnictwa i ostatecznie rozwiał mit o niezwyciężonym Mitsubishi Zero. Przez japońskich żołnierzyzostał nazwany "świszczącą śmiercią". Samolot ten odznaczył się także podczas wojny w Korei.

Vought F4U Corsair (z ang. korsarz) – samolot myśliwski lotnictwa Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych (US Navy) produkowany przez zakłady Vought-Sikorsky Aircraft (poprzednie Chance Vought) w latach 1942-1952. Podczas II wojny światowej samoloty te produkowały również pod oznaczeniem FG zakłady Goodyear, oraz jako F3A zakłady Brewster.

Plany pierwszego samolotu powstały w 1938 roku jako propozycja nowoczesnego, jednomiejscowego myśliwca pokładowego dla Marynarki Wojennej USA. Samolot ten miał posiadać najpotężniejszy ówczesny silnik lotniczy – Pratt & Whitney XR-2800 Double Wasp. Zamontowanie tego silnika, a co za tym szło, dużego śmigła o średnicy 4,06 m, wymagałoby stosunkowo długiego wysuwanego podwozia, podatnego na uszkodzenia podczas lądowań. Projektanci postanowili więc zmienić profil skrzydła na łamany – charakterystyczny później dla Corsaira, z niższymi punktami mocowania podwozia. Dzięki temu pilot zyskał dodatkowo lepszą widoczność. Grupą konstruktorów przewodził Rex B. Beisel.

Pierwszy prototyp oblatano 29 maja 1940 roku. Uzbrojenie stanowiły 2 karabiny maszynowe Browning M1919 kalibru 7,62 mm w przedniej części kadłuba oraz pojedyncze karabiny maszynowe Browning M2 kal. 12,7 mm po jednym w każdym skrzydle. Podczas lotów próbnych w 1940 roku, samolot odniósł uszkodzenia podczas awaryjnego lądowania. Po remoncie, podczas testów samolot osiągnął prędkość 650 km/h. Produkcję samolotu uniemożliwiały jednak pewne problemy z silnikiem, który dość często ulegał pożarowi podczas lotu oraz problemy ze sterowaniem. Doświadczenia z walk w Europie przekonały dowództwo US Navy do zamówienia cięższego uzbrojenia. Zamontowane w kadłubie karabiny maszynowe wymontowano, dodając po dodatkowym karabinie kal. 12,7 mm w każdym skrzydle. Takie rozwiązanie wymagało zlikwidowania skrzydłowych zbiorników z paliwem, więc konstruktorzy postanowili przy jednoczesnym przesunięciu kokpitu do tyłu, dodać dodatkowy samouszczelniający się zbiornik w kadłubie.

F4U Corsair z 1831 Naval Air Squadron na pokładzie lotniskowca HMS "Glory",
Rabaul, 6 września 1945 roku (fot. RAN/domena publiczna/Wikimedia Commons)

W lutym 1941 roku rozpoczęły się oficjalne testy XF4U-1 w lotnictwie marynarki, a 30 czerwca zamówiono pierwszą serię 584 maszyn F4U-1. Wtedy też samolot otrzymał oficjalną nazwę Corsair. Podczas produkcji wprowadzono kilka ulepszeń, między innymi wyposażono samoloty w silnik Pratt & Whitney R-2800-8 Double Wasp o mocy 2000 KM z dwustopniową sprężarką oraz zwiększono liczbę karabinów maszynowych w skrzydłach do sześciu. Pierwszy seryjny samolot oblatano 24 czerwca 1942 roku, a marynarka wojenna pierwszy egzemplarz otrzymała z datą 31 lipca 1942.

Podczas testów na lotniskowcu USS „Sangamon” okazało się, że pilot znajdujący się w kokpicie praktycznie nie widzi co znajduje się przed samolotem podczas kołowania, co mogło powodować groźne wypadki. Zdecydowano więc, że pierwsze Corsairy trafią do dywizjonów lotnictwa piechoty morskiej (US Marine Corps.) stacjonujących w bazach na lądzie. Począwszy od 689 egzemplarza, w samolotach podniesiono nieco położenie kabiny pilota, a samą kabinę przekonstruowano zapewniając lepszą widoczność dla pilota. Wersję z nową kabiną oznaczono później F4U1-A. Niektóre samoloty przystosowano do zwiadu fotograficznego; otrzymały one oznaczenie F4U-1P. Późniejsze samoloty otrzymały silnik R-2800-8W z możliwością krótkotrwałego zwiększenia mocy do 2230 KM. W 1943 roku rozpoczęto dostawy odpowiedników F4U-1 z fabryk Goodyear (FG-1) i Brewster (F3A-1).

Myśliwce nocne F4U-2 Corsair na pokładzie jednego z lekkich lotniskowców typu Independence
w 1944 roku (fot. USN/domena publiczna/Wikimedia Commons)

W sierpniu 1943 roku wprowadzono do produkcji wersję F4U-1C, w której zastąpiono wszystkie karabiny maszynowe czterema działkami kalibru 20 mm. W kwietniu 1944 roku rozpoczęto równoległą z F4U-1C produkcję wersji F4U-1D wyposażonej ponownie w 6 karabinów maszynowych kal. 12,7 mm i mogącej przenosić odrzucany zbiornik z 605 litrami paliwa oraz 2 450-kilogramowe bomby pod skrzydłami. Odpowiednikiem tej wersji z zakładów Goodyear były samoloty FG-1D, a u Brewstera F3A-1D. W późniejszych F4U-1D i FG-1D montowano szyny startowe dla ośmiu rakiet 127 mm.

W listopadzie 1941 roku amerykańska marynarka wojenna zgłosiła pilne zapotrzebowanie na nocny myśliwiec oparty na Corsairach. Zaowocowało to wyposażeniem 32 (według niektórych źródeł 12) F4U-1 w radar oraz osłony układu wydechowego. Samoloty te oznaczono F4U-2.

Trzy egzemplarze F4U-1A wyposażono w silnik P&W XR-2800-16C Double Wasp z dwustopniową turobosprężarką. Samoloty te otrzymały oznaczenie XF4U-3 (w zakładach Goodyear FG-3) i miały charakteryzować się lepszymi osiągami na dużych wysokościach, jednak nie zdecydowano się na produkcję tego wariantu.

Ostatnią wersją produkowaną w dużych ilościach w czasie II wojny światowej była F4U-4 z silnikiem P&W R-2800-18W Double Wasp o mocy 2100 KM. Nowością było też zastosowanie czterołopatowego śmigła. Samolot ten osiągał prędkość maksymalną 718 km/h (o ok. 48 km/h więcej niż F4U-1D). Uzbrojenie było identyczne z wersją F4U-1D (6 karabinów 12,7 mm, 8 rakiet oraz 2 bomby 450 kg). Zbudowano 2037 egzemplarzy tej wersji, oraz dodatkowo: 297 F4U-4B i F4U-4C (wyposażonych w 4 działka 20 mm zamiast karabinów maszynowych), jeden samolot F4U-4N (myśliwiec nocny) i 9 F4U-4P (samoloty zwiadu fotograficznego).

F4U-5NL Corsair (fot. Guillaume Paumier (Praca własna)/CC BY 2.5/Wikimedia Commons)

Po zakończeniu II wojny światowej wprowadzono wersję F4U-5 z silnikiem R-2800-3W o mocy 2,300 KM, uzbrojoną w 4 działka kalibru 20 mm, 8 rakiet 127 mm i 2 bomby 450 kg. Produkowano również nocne wersje tego myśliwca, pierwszą z nich oznaczono F4U-5N, a drugą, wyposażoną dodatkowo w systemy przeciwoblodzeniowe F4U-5NL. Powstały też samoloty zwiadowcze F4U-5P.
Źródło: Wikipedia