Z serii "Spotkania przy samolocie": Mi-4

W dniu 19 kwietnia 2015 r. (niedziela), o godzinie 12.00 Muzeum Lotnictwa Polskiego zaprasza na kolejne spotkanie prowadzone przez Jana Hoffmanna.

Zaproszenie na opowieść o historii lotnictwa kierowane jest zarówno do młodzieży, jak i dorosłych.

Prowadzone będą rozmowy o radzieckim wielozadaniowym śmigłowcu Mil Mi-4, poznamy jego historię, rozwój oraz konstrukcję. Mi-4 były również używane w Polsce w wersji transportowo-desantowej i do zwalczania celów na morzu.

Muzeum Lotnictwa Polskiego bardzo prosi o zgłoszenie w kasie chęci uczestnictwa w spotkaniu, gdyż wszyscy słuchacze będą mogli wykupić specjalne bilety wstępu.

Mil Mi-4ME

Wyposażona w radar wersja Mi-4 do zwalczania okrętów podwodnych, pierwszy śmigłowiec tego rodzaju wykorzystywany przez lotnictwo polskiej Marynarki Wojennej.

W 1953 roku Biuro Doświadczalno-Konstrukcyjne-329 (OKB-329) M. Mila zajęło się opracowaniem śmigłowca do poszukiwania i zwalczania okrętów podwodnych. Zarezerwowano dla niego nazwę WM-12. Przyjęto go na uzbrojenie w 1955 roku pod nazwą Mi-4M. Jego konstrukcję oparto na Mi-4, wprowadzono potem udoskonalenia zastosowane w Mi-4A. Mi-4M był przeznaczony do obrony baz morskich marynarki wojennej przed uderzeniem z morza oraz wykrywania i niszczenia okrętów podwodnych i nawodnych przeciwnika. Jego załoga składała się z 2 pilotów i nawigatora-operatora.

W konstrukcji śmigłowca należało wprowadzić wiele zmian spowodowanych nowym wyposażeniem radiotechnicznym. W kadłubie umieszczono zamykaną od dołu komorę bombową z kasetą na bomby. Dolne stanowisko strzeleckie zastąpiono gondolą dla nawigatora-operatora obsługującego radar, magnetometr i celownik bombowy. To stanowisko można było w razie potrzeby zrzucić. Z przodu, pod przedziałem silnikowym umieszczono w specjalnej osłonie antenę stacji radiolokacyjnej. Z tyłu kadłuba, pod belką ogonową zawieszono antenę magnetometru, opuszczaną przy pomocy małego urządzenia dźwigowego, początkowo napędzanego ręcznie, potem silnikiem elektrycznym.

Z uwagi na ograniczony udźwig śmigłowca na zadanie bojowe musiały lecieć dwie takie maszyny. Jedna wykonywała zadanie poszukiwania okrętu podwodnego, zabierała w tym celu do komory bombowej pławy (boje) radiohydroakustyczne (systemu „Baku”). Druga wykonywała zadanie uderzeniowe, była uzbrojona w bomby głębinowe.

Mi-4M cechowała mała skuteczność wyposażenia przeciwpodwodnego. Wpływały na to cechy śmigłowca: znaczny poziom hałasu na stanowiskach załogi, duża wibracja elementów konstrukcji, brak właściwego ekranowania urządzeń radiotechnicznych. W 1959 roku na uzbrojenie została przyjęta opuszczana stacja hydroakustyczna „Klaźma”. W latach 1961–62 przekazano ją do jednostek lotnictwa morskiego. Jej mała skuteczność, duży ciężar i kłopotliwa obsługa sprawiły, że trafiła do magazynów, a nie na pokłady śmigłowców. Mi-4M był ponadto niezwykle niebezpieczny dla załogi podczas awaryjnego wodowania. W takiej sytuacji natychmiast wywracał się na burtę i szybko szedł na dno, dając załodze zbyt mało czasu na ratunek.

W oparciu o Mi-4M powstał w 1964 roku jego wariant eksportowy o nazwie Mi-4ME. Polska zakupiła 4 egzemplarze tej wersji. Śmigłowce służyły w 28. Eskadrze Ratowniczej Marynarki Wojennej w Darłowie, tworząc klucz ZOP. Muzealny Mi-4ME to jedna z maszyn klucza, nosząca numer boczny 617 (początkowo 6).

Dane techniczne:
Średnica wirnika - 21,0 m
Długość kadłuba - 16,79 m
Masa startowa - 7300 kg
Maksymalna prędkość - 185 km/h
Pułap - 5650 m
Zasięg - 425 km
Uzbrojenie - bomby głębinowe PŁAB-250 lub PŁAB-50
Silnik - tłokowy 14- cylindrowy w układzie podwójnej gwiazdy, chłodzony powietrzem ASz-82W o mocy 1250 kW (1700 KM)